جمعه, 10 فروردين 1403

 

مراقبتهای پرستاری در PTCA 

تهیه کننده: میرقاسم قاسم زاده 

مقدمه:

از آنجائیکه آنژیوپلاستی یک تکنیک تهاجمی است و عوارض و خطرات احتمالی را در بر دارد، بررسی و ارزیابی دقیق وضعیت بیمار توسط پرستار از اهمیت بسزایی برخوردار است. این بررسی معمولاً در سه مرحله قبل، حین و پس از درمان صورت می گیرد. ارائه مراقبت مطلوب پرستاری بخش          جدایی ناپذیر در کل مراحل آنژیوپلاستی است. ارائه ماهرانه خدمات پرستاری مدرن منجر به برآیندهای مثبت در درمان با ” پی. تی. سی. ا “ می گردد.

مراقبتهای پرستاری قبل از ”پی. تی. سی. ا ”:

 

آنژیوپلاستی یک پروسیجر مهم و تهدید آمیز است که مراقبتهای پرستاری قبل از انجام آن شامل آماده نبودن بیمار از نظر روانی و جسمی است که مشروحاً به توضیح هر کدام پرداخته می شود:

 

الف) آمادگی روانی:  که هدف از آن کاهش اضطراب و ترس بیمار است و شامل موارد ذیل می باشد:

1- آموزش به بیمار درباره آناتومی و فیزیولوژی گردش خون قلب،           پاتوفیزیولوژی بیماری شریانهای کرونر، فاکتورهای خطر و درمانهای انتخابی           ( مثل جراحی بای پس، درمان دارویی، آنژیوپلاستی ). آموزش همچنین گامهای پروسیجر، خطرات و عوارض احتمالی آنژیوپلاستی و جراحی ”بای پس“ شریان کرونر را شامل خواهد شد، بعلاوه آموزش باید شامل مدت زمان بستری و جراحی اورژانس نیز باشد.

سادگی پروسیجر نسبت به جراحی پیوند شریان کرونر ( بای پس )، می تواند در درک غلط بیمار از خطرات احتمالی و نتایج طولانی مدت وابسته به بیماری دخیل باشد. بایستی به بیمار تأکید شود که بیماری شریان کرونر یک بیماری پیشرونده مزمن است. داشتن یک احساس واقعی از خطر ذاتی بیمار، قبول رژیم درمانی مورد نیاز و تعدیل شیوه زندگی را از سوی بیمار تشویق خواهد کرد.

خانواده بیمار نیز باید در جلسه آموزشی شرکت داده شوند بطوریکه آنها به یک فهمی از پروسیجر، نتایج مورد انتظار و جریان بستری شدن بعد از انجام          ”پی. تی. سی. ا ” برسند. شرکت خانواده در برنامه آموزشی برای بر طرف کردن اضطراب آنها با اهمیت است و این امر حمایت آنها را از بیمار تسهیل خواهد کرد.

2- آشنا نمودن بیمار با کت لب. اتاق کاتتریزاسیون قلبی برای اکثر بیماران محیطی نسبتاً نا آشنا می باشد. پرستار باید به بیمار بگوید که افراد زیادی ممکن است با گان و وسایل ویژه ای برای مانیتور کردن و شانهایی که روی او را       می پوشانند نظر وی را جلب نماید و همچنین باید بداند که در طی                    ” پی. تی. سی. ا “ چندین مرتبه اتاق تاریک خواهد شد و صداهای بلند و آژیرهایی ممکن است شنیده شود. 

علاوه بر این بیمار را باید برای حضور در یک محیط خنک (20 درجه سانتیگراد) آماده کرد، زیرا وسایل مورد استفاده نسبت به گرما حساس هستند.

3- توضیحات کامل در مورد انتظارات از بیمار در قبل، حین و بعد از آنژیوپلاستی برای کاهش ترس و نگرانی. باید به بیمار اطمینان داد که در طول پروسیجر تنها نخواهد بود و به او توضیح داد که درد مختصری در سینه به هنگام باد کردن بالون طبیعی می باشد و معمولاً بعد از تخلیه بالون رفع        می گردد، اگر که درد بر طرف نشد در صورت نیاز داروهایی مثل مورفین یا مپریدین (دمورال ) تزریق می شود. باید بیمار را برای مدت معینی آماده کرد و به او گفت که باید حدود 3 - 2 ساعت روی تخت سفتی دراز بکشد. باید بیمار را آگاه نمود که ممکن است هنگام عبور کاتتر و تزریق ماده حاجب احساس خاصی داشته باشد. آمادگی های کافی در مورد این وقایع می تواند اضطراب را در بیمار به حداقل برساند.

4- پس از آموزش، بیمار باید برای اظهار نگرانی هایش تشویق شود و در مقابل، پرستار هم باید اطلاعات قابل درکی که نتایج برجسته این روش درمانی را عنوان می کند جهت بیمار فراهم نماید.

ب) آمادگی جسمی:  که شامل موارد زیر می شود:

1- با توجه به اینکه احتمال انجام عمل جراحی وجود دارد، بیمار باید فرم رضایت نامه را جهت ” پی. تی. سی. ا ”  و ” بای پس ” امضاء نماید. گرفتن رضایتنامه اخلاقاً و قانوناً ضروری است، رضایتنامه باید شامل شرح پروسیجر و خطرات یا عوارض احتمالی باشد.

2- به عنوان پرستار باید از وجود هر گونه تاریخچه حساسیت دارویی بخصوص نسبت به ترکیبات یددار یا غذاهای دریایی از بیمار سؤال شود.

3- نمونه گیری خون برای آزمایشات روتین شامل: شمارش کامل گلبولها، عوامل انعقادی، الکترولیتها، گروه خون و کراس ماچ (Cross match).

4- برای ورود کاتتر، ناحیه کشاله ران یا ناحیه جلو بازویی باید تراشیده و تمیز شود که ممکن است این کار در اتاق بیمار و یا در اتاق کاتتریزاسیون انجام گیرد.

5- برای جلوگیری از استفراغ و آسپیراسیون باید به بیمار توصیه کرد که قبل از انجام پروسیجر به مدت 8 – 6 ساعت از خوردن غذاهای جامد و حداقل به مدت 4 ساعت از مصرف مایعات خودداری کند. اگر قرار است پروسیجر صبح انجام شود، بیمار از شب قبل ناشتا نگه داشته می شود ولی برای پروسیجرهایی

که قرار است در نیمروز یا بعد از ظهر انجام گیرد می توان به بیمار اجازه داد که یک صبحانه سبک بخورد و نهار حذف شود.

6- برای محاسبه میزان ماده حاجبی که قرار است تجویز شود باید قد و وزن بیمار را اندازه گرفته و در پرونده ثبت نمود.

7- در بخش یا وقتیکه بیمار به اتاق کاتتریزاسیون رسید باید یک راه داخل وریدی برای بیمار باز کرد و برای باز نگه داشتن رگ، آنرا به سرم نرمال سالین یا دکستروز وصل نمود.

8- اگر بیمار مبتلا به دیابت وابسته به انسولین است، فقط باید نیمی از دوز معمول صبحگاهی انسولین را برای وی تزریق نمود.

9- قبل از پروسیجر باید داروهای تجویز شده را که اغلب یک آرامبخش خفیف و بعضی اوقات یک آنتی بیوتیک جهت پیشگیری می باشد، به بیمار داد.

10- قبل از اینکه بیمار اتاقش را در بخش ترک کند و یا به محض رسیدن به اتاق کاتتریزاسیون باید از بیمار درباره خالی بودن مثانه اش سؤال شود و اگر نیاز باشد بیمار را تشویق کرد، قبل از اینکه به آنجا وارد شود مثانه اش را خالی نماید.

11- قبل از اینکه بیمار وارد اتاق کاتتریزاسیون شود، پرستار باید دفیبریلاتور را روشن و کنترل نماید، ژل رسانا را برای پدالهای الکترود در دسترس قرار دهد، داروهای اورژانسی و داروهای مورد استفاده دیگر را کنترل و فراهم کند. اتاق کاتتریزاسیون باید تمیز و لکه های خون و سایر موارد باید از کف اتاق پاک شوند که پرستار باید این امر را کنترل نماید. پارچه کتان تمیزی روی میز کاتتریزاسیون پهن گردد، میز و وسایل استریل باید مطابق با نوع پروسیجر آماده شود، انواع کاتترها و دیگر وسایل مورد نیاز که ممکن است استفاده شود آماده گردد و داروهایی مثل لیدوکائین، هپارین و محلول های دیگر در ظرفهای مناسب آماده شود.

12- به محض رسیدن بیمار به اتاق کاتتریزاسیون به بیمار احترام گذاشته و پرونده از نظر امضای رضایتنامه و آزمایشات خونی بازنگری شود. پرستار باید توجه پزشک را به موارد غیر عادی و یا تغییرات جلب نماید.

13- در صورتی که بیمار عینک و دندان مصنوعی داشته باشد، عینک بیمار باید برداشته و به دقت کنار گذاشته شود، دندانهای مصنوعی باید خارج گردند مگر اینکه بیمار برای بسته نگه داشتن دهان جهت جمع آوری هوای مرده به آن 

احتیاج داشته باشد، پس از آن دندان باید خارج گردد. خیلی از مراکز برای کاهش استرس بیمار به وی اجازه می دهند که در طول پروسیجر عینک،  دندان های مصنوعی و ساعتش را به همراه داشته باشد، همچنین ممکن است به بیمار اجازه داده شود که در طول پروسیجر رادیو به همراه داشته باشد.

14- قبل از شروع پروسیجر باید اطلاعات پایه ( شامل نوار قلب، میزان فشار خون و تعداد نبض ) از بیمار به دست آید و بیمار از نظر علائم تنگی نفس و ارتوپنه بررسی شود. برای پروسیجری که از شریان رانی استفاده می شود، نبض پشت پائی و پشت قوزک داخلی و برای پروسیجری که از شریان بازویی استفاده می شود نبض رادیال و اولنار باید با یک قلم نرم نشانه گذاری شود ( در هر دو اندام ) که این امر برای مشخص کردن و مقایسه نمودن نبض قبل و بعد از پروسیجر است تا به این وسیله انسداد احتمالی شریانی که تحت کانولاسیون قرار گرفته مشخص شود.

15- اگر بیمار قادر باشد به تنهایی و اگر قادر نباشد با کمک، روی میز کاتتریزاسیون خوابانده می شود، مهم این است که بیمار از آسیبی که ممکن است در نتیجه برخورد با دستگاههای اطراف پیش آید حفاظت شود.

16- پس از اینکه بیمار روی میز کاتتریزاسیون خوابید باید لیدهای الکتروکاردیوگرام مانیتور توسط پرستار در محل مناسب، به بیمار وصل شود.

17- پزشک، پرستار و تکنسین سپس می تواند شروع به شستشوی ناحیه با محلول بتادین کرده و ناحیه را دِرِپ نماید.

 

مراقبتهای پرستاری حین ” پی. تی. سی. ا ”

پرستاران، تکنسینها و کمکها در طول جریان پروسیجر مسئولیتهای مهم و مستقیمی در قبال بیمار دارند که به شرح زیر می باشد:

1- اولین و بزرگترین مسئولیت ضروری برای افرادی که در پروسیجر شرکت می کنند آگاهی دائمی از وضعیت بیمار است. همه افراد تیم باید به دستگاه مانیتور نوار قلب نگاه کنند و همه بخصوص پرستار باید بیمار را از نظر علائم هوشیاری، راحتی، درد و غیره تحت نظر داشته باشند البته با کمبود نور              ( تاریکی نسبی ) اتاق در طول فلورسکوپی این امر تا اندازه ای مشکل است.

همچنین باید شکل موجهای ظاهرشده برروی مانیتور مشاهده شود، هرتغییری

که رخ دهد مثل افزایش یا کاهش تعداد ضربان قلب، ضربان های پیش رس بطنی مکرر، تغییرات فشار یا علائم در بیمار باید به اطلاع پزشک رسانده شود. نهایتاً اینکه برای کاهش عوامل احتمالی  کنترل دقیق بیمار بسیار ضروری است.

2- در صورت فیبریلاسیون بطنی ( که خوشبختانه نادر است )، پرستار دفیبریلاتور را شارژ کرده، پدالها را آماده و باید طبق دستور پزشک به بیمار شوک دهد. ممکن است شکل دیگر احیاء نیاز باشد که همه پرسنل بایستی قادر باشند با معیارهایی مثل احیاء قلبی – ریوی، تهویه با آمبوبگ، لوله گذاری داخل تراشه ای ( اگر آموزش دیده باشند ) در این امر شرکت کنند. در صورت نیاز فوری باید وسایل و داروهای اورژانسی در دسترس باشند که از وظایف پرستار است.

3- وظیفه دیگر پرستار ثبت دقیق فلوشیت از جریان پروسیجر است که شامل: زمان انسزیون یا پونکسیون، نوع کاتتر، زمان ثبت فشار در محلهای بخصوص، زمان و محل گرفتن نمونه خون، زمان آنژیوگرافی، زمان، میزان و طریقه تجویز دارو، پاسخهای بیمار و وضعیت وی می باشد.

4- اغلب نیاز است که در طول پروسیجر به پزشک کمک شود و انواع وسایل و ابزار مثل سیمهای راهنما، کاتترها و تیوب ها به وی داده شود. این وسایل طوری بسته بندی شده اند که پوشش خارجی آن می تواند توسط پرستار برداشته شود و به اپراتور اجازه می دهد که به میل خودش بسته استریل داخلی را بردارد.

5- پزشک ممکن است در طول پروسیجر از پرستار درخواست کند که داروهای متعددی را بصورت داخل وریدی یا خوراکی در زمانهای مختلف به بیمار بدهد. این داروها می تواند شامل آتروپین، نیتروگلیسیرین، داروهای ضد آریتمی و... باشد.

6- باید بیمار را از نظر بروز علائم عکس العمل آلرژیک به ماده حاجب مثل برافروختگی و احساس گرما تحت نظر گرفت.

7- باید به بیمار آموزش داد که پزشک، پرستار یا تکنسینها را از بروز هرگونه درد در قفسه سینه در حین انجام پروسیجر مطلع سازد.

8- یکی دیگر از وظایف پرستار در حین پروسیجر حمایت روانی از بیمار است.

9-  پرستار باید در طول ” پی. تی. سی. ا ” جهت عوارضی که نیاز به جراحی داشته باشد تماس نزدیک خود را با پرسنل جراحی قلب حفظ نماید.

 

مراقبتهای پرستاری بعد از ” پی. تی. سی. ا ”

شیوع عوارض بعد از آنژیوپلاستی کم است، اگر چه در هنگامی که نیاز باشد پرستار باید آماده ارزیابی و توانا برای انجام مداخلات فوری جهت بیمار باشد به همین دلیل از انجام پروسیجر بیمار در بخش مراقبتهای ویژه بستری می شود. بعد از پروسیجر، ارزیابی فوری در فراهم آوردن پایه ای برای تصمیم گیریهای حیاتی بعدی باید روی تعیین موارد زیر تمرکز داشته باشد:

الف) انسداد حاد شریانهای گشاد شده.

ب) خونریزی در محل ورود کاتتر.

ج) به خطر افتادن خونرسانی اندامهای پایین تر از محل ورود کاتتر.

بعد از آن مراقبت پرستاری شامل حفظ راحتی بیمار، خارج کردن غلاف و آموزش بیمار در هنگام ترخیص می باشد.

1- کنترل علائم حیاتی هر 15 دقیقه برای یک ساعت، سپس هر 30 دقیقه تا متعادل شدن، بعد از هر 4 ساعت برای 24 ساعت ( یا طبق دستور)

2- کنترل نوار قلب به طور مداوم، تهیه یک الکتروکاردیوگرام 12 لیدی به محض رسیدن بیمار به بخش، باید با هر گزارش درد قفسه سینه یک الکتروکاردیوگرام 12 لیدی از بیمار تهیه و تغییرات ایسکمی را گزارش کرد. باید با کنترل صفحه مانیتور یا سمع نوک قلب و لمس نبضهای محیطی مراقب بروز آریتمی بود. در مواردی واکنش وازوواگال شامل برادی کاردی، افت فشار خون و حالت تهوع به علت درد یا اتساع حالت باید بلافاصله پای بیمار را بالاتر از سرش قرار داد، مایعات و گاهی آتروپین وریدی تجویز کرد.

3- به محض رسیدن بیمار به بخش باید برای وجود هر گونه درد سینه ارزیابی شود و آموزش داده شود که در صورت وقوع هر گونه درد سینه پرستار را مطلع سازد. پرستار باید هرگونه شکایت بیمار مبنی بر درد ناحیه قفسه سینه را فوراً، به پزشک گزارش کند.

4- باید ناحیه پائین تر از اندامی را که جهت کانال شریانی استفاده شده از نظر نشانه های عدم کفایت خونرسانی مثل سیانوز، لکه لکه شدن، رنگ پریدگی، سردی، نبض ضعیف و تغییر در حس و حرکت ارزیابی کرد. برای تشخیص نارسایی شریانی، درجه حرارت، رنگ اندام و هر گونه شکایت بیمار از درد، کرخ شدن یا مورمور شدن در اندام درگیر را ارزیابی کرده و باید فوراً هر گونه تغییر را به پزشک اطلاع داد.

5- اگر شریان رانی جهت ” پی.تی. سی. ا ” استفاده شده باید بیمار را به مدت 24 - 6 ساعت به حالت استراحت در تخت نگه داشت.

6- باید اندامی را که برای ورود کاتتر استفاده شده برای مدت زمان 6 - 4 ساعت بعد از پروسیجر بصورت مستقیم نگه داشت. اگر از شریان بازویی استفاده شده این کار به کمک یک آتل بازویی صورت می گیرد . اگر از شریان رانی استفاده شده جهت اجتناب از خم نمودن ناحیه رانی باید از بالا آرودن سر تخت بیش از 30 درجه خودداری نمود.

در طول مرحله استراحت بیمار در تخت، پرستار باید تلاش کند که وی راحت باشد که موارد راحتی بیمار شامل چرخاندن او از پهلویی به پهلوی دیگر در 

4- باید ناحیه پائین تر از اندامی را که جهت کانال شریانی استفاده شده از نظر نشانه های عدم کفایت خونرسانی مثل سیانوز، لکه لکه شدن، رنگ پریدگی، سردی، نبض ضعیف و تغییر در حس و حرکت ارزیابی کرد. برای تشخیص نارسایی شریانی، درجه حرارت، رنگ اندام و هر گونه شکایت بیمار از درد، کرخ شدن یا مورمور شدن در اندام درگیر را ارزیابی کرده و باید فوراً هر گونه تغییر را به پزشک اطلاع داد.

5- اگر شریان رانی جهت ” پی.تی. سی. ا ” استفاده شده باید بیمار را به مدت 24 - 6 ساعت به حالت استراحت در تخت نگه داشت.

6- باید اندامی را که برای ورود کاتتر استفاده شده برای مدت زمان 6 - 4 ساعت بعد از پروسیجر بصورت مستقیم نگه داشت. اگر از شریان بازویی استفاده شده این کار به کمک یک آتل بازویی صورت می گیرد . اگر از شریان رانی استفاده شده جهت اجتناب از خم نمودن ناحیه رانی باید از بالا آرودن سر تخت بیش از 30 درجه خودداری نمود.

در طول مرحله استراحت بیمار در تخت، پرستار باید تلاش کند که وی راحت باشد که موارد راحتی بیمار شامل چرخاندن او از پهلویی به پهلوی دیگر در 

صورت نیاز و تجویز داروهای ضد درد با نظر پزشک می باشد.

7- باید وضعیت همودینامیک بیمار را مطابق آنچه برای بیمار انفارکتوس در بخش ویژه قلب انجام می پذیرد، ارزیابی و ثبت نمود.

8- باید یک پانسمان فشاری یا یک کیسه شن 5/4 – 2 کیلوگرمی روی محل کانولاسیون شریانی طبق دستور بکار برده شود. اگر خونریزی رخ دهد، باید با فشار مستقیم به مدت حداقل 10 دقیقه بر روی محل آنرا کنترل نمود. بعلاوه می توان به منظور وارد آوردن فشار مداوم از یک کیسه شن به وزن 2 – 1 کیلوگرم استفاده کرد.

9- برای پیشگیری از خونریزی در محل ورود کاتتر باید به بیمار آموزش داده شود که به هنگام سرفه کردن ناحیه را با دست حفاظت کند.

10- محل ورود کاتتر و پانسمان باید از نظر علائم خونریزی، التهاب، حساسیت و خونمردگی ارزیابی شود. همچنین از آنجائیکه بیمار هپارینه می شود، باید بیمار برای علائم دیگر خونریزی مثل وجود خون در ادرار و مدفوع، کبودی جدید و پتشی، سکته مغزی، درد پهلو، تامپوناد قلبی و... کنترل شود.

11- هنگام بروز خونمردگی در محل ورود کاتتر، برای حصول اطمینان از افزایش اندازه آن باید محیط اطراف خونمردگی بطور واضحی با خط مشخص شود.

12- میزان مایعات خورده شده و دفع شده توسط بیمار را کنترل کرده و اگر وضعیت وی اجازه دهد برای جایگزینی مایعات و دفع کلیوی ماده حاجب         ( بصورت ادرار ) باید بیمار را تشویق با دریافت مایعات نمود.

13- باید بیمار را از نظر وجود تهوع، استفراغ، راش و دیگر علائم حساسیت به ماده حاجب مورد مشاهده قرار داد.

14- باید به بیمار توصیه کردکه پس از استراحت طولانی، در اولین مرتبه خروج از بستر، از دیگران کمک بگیرد زیرا امکان کاهش فشار خون وضعیتی وجود دارد.

15- اگر غلاف های بکار رفته جهت کانولاسیون قرار است در جای خود باقی بماند، باید سیستم را بوسیله انفوزیون محلول دستور داده شده یا یک پمپ انفوزیون باز نگه داشت.

16- برداشتن غلاف معمولاً حادثه ساز نمی باشد ولی می تواند یک پاسخ وازوواگال همراه با برادی کاردی و کاهش فشار خون را بوجود آورد که برای آمادگی در مقابل این وضعیت، بیمار باید در تخت مانیتور شود و یک راه داخل وریدی داشته باشد. بعلاوه در طول برداشتن غلاف آتروپین و لوازم لازم برای برداشتن غلاف در دسترس باشد. برای اینکه زمان نسبی ترمبوپلاستین فعال شده به نزدیک وضعیت طبیعی برگردد، تزریق هپارین باید قطع شود.

بعد از برداشتن غلاف پزشک و یا پرستار باید آماده فراهم کردن فشار مستقیم روی محل ورود کاتتر با دست یا بوسیله ” کلمپ سی ” باشند تا زمانیکه خونریزی قطع شود. جهت اطمینان یافتن از قطع خونریزی نیاز است که بیمار  6 – 4 ساعت بعد از برداشتن غلاف دراز بکشد. بعد از این بیمار می تواند حرکت کند.

17- بعنوان آخرین مراقبت قبل از ترخیص، باید آموزشهایی به صورت کلامی و نوشتاری برای بیمار و خانواده اش راجع به تغییر فاکتورهای خطر، توصیه های ورزشی، داروهای تجویز شده، نشانه ها و علائم تنگی مجدد، ترشحات غیر معمول از محل ورود کاتتر و ... انجام گیرد.

بیمار باید در مورد اقدامات مراقبتی در حمله های آنژینی و چگونگی کاهش عوامل خطری که این فرایند را تشدید می کنند، توجیه شود. باید به مددجو آموزش داد که از فعالیت یا رفتارهایی که باعث بروز آنژین می شود، از قبیل خوردن غذاهای سنگین، نوشیدن قهوه، کشیدن سیگار، ورزشهای سنگین، بیرون رفتن در هوای سرد یا استرس شدید پرهیز کند.

اگر حمله شروع شود مددجو باید فعالیت را متوقف کرده، بنشیند، داروهای ضد  آنژین مثل نیتروگلیسیرین استفاده کند، می توان سه قرص را به فاصله 10 – 5 دقیقه بصورت زیر زبانی مصرف کرد. اگر درد کاهش نیافت، شدید شد یا انتشار پیدا کرد، بیمار باید به بیمارستان مراجعه نماید. ( مددجو نباید رانندگی کند)

باید به بیمار اهمیت ارزیابی روزانه کاهش فشار خون را توضیح داد. این مسئله مهم است که مددجو داروهای روزانه را حتی اگر هیچ علامت بالینی وجود نداشته باشد، مصرف نماید.

باید بیمار را تشویق نمود که به منظور بهبود یافتن جریان خون کرونری و کنترل وزن یک برنامه منظم ورزش روزانه را تنظیم کند.

باید به بیمارانی که سیگار می کشند آموزش داد که مصرف سیگار را فوراً قطع

کنند. کشیدن سیگار میزان کربوکسی هموگلوبین خون را بالا می برد و مقدار اکسیژن قابل دسترس عضله قلب را کاهش می دهد که خود می تواند که خود می تواند باعث شیوع آنژین شود. همچنین باید به مددجویان توصیه شود که از سیگار کشیدن غیر فعال ( یعنی بودن با یک سیگاری یا در یک اتاق پر از دود سیگار ) بمنظور کاهش خطر حملات آنژینی اجتناب نماید. بیماران مبتلا به آنژین صدری که بمدت 2 ساعت در محیط مصرف سیگار قرار گیرند از افزایش غلظت کربوکسی هموگلوبین، کاهش تحمل و فعالیت و افزایش سرعت ضربان قلب و فشار خون رنج می برند.

باید بیمارانی که افزایش وزن دارد را وادار کرد که وزن اضافی را کم کنند،آنها را تشویق نمود که کمتر غذا بخورند و از رژیمهای پر کالری و غنی از کلسترول اجتناب نمایند، از مصرف غذاهای نفاخ پرهیز کنند و مدت کوتاهی بعد از غذا خوردن استراحت کنند. علاوه بر این باید رژیمهای غنی از فیبر غذایی را توصیه نمود که نه تنها می تواند از یبوست وسایر ناراحتی های روده کوچک جلوگیری کند، بلکه تعداد و شدت حملات آنژینی را کاهش می دهد.همچنین رژیم های غنی از فیبر غذایی ممکن است سطح کلسترول وتری گلیسیرید سرم را کاهش دهند.

 

سرانجام باید به بیمار کمک کرد تا به طرف یک زندگی فعال رفته و با انجام فعالیتها در سطحی پایین تر از حدی که باعث تشدید حملات آنژینی شود تطابق حاصل نماید. مددجو را باید تشویق نمود که دوره های استراحت مختصر در سرتاسر روز کاری داشته باشد، زودتر بخوابد و زمان استراحت او طولانی تر و مکرر باشد.

 

پروتکل درمان پاسخ وازوواگال

همانطور که قبلاً اشاره شد یکی از مسائلی که ممکن است در حین پروسیجر و یا در حین خارج نمودن غلاف برای بیمار ایجاد شود پاسخ وازوواگال است که در صورت ایجاد، پرستار نقش مهمی در احیای بیمار ایفا می کند. اگر پاسخ وازوواگال رخ دهد در صورتیکه هنوز فشار خون وجود داشته باشد پرستار باید گامهای زیر را به ترتیب طی نماید:

1- اگر بیمار نیتروگلیسیرین وریدی می گیرد، باید فوراً آنرا قطع کرد مگر اینکه چیز دیگری دستور داده شده باشد، به محض اینکه فشار خون سیستولیک به بیشتراز100 میلی متر جیوه رسید، قطرات نیتروگلیسیرین را دوباره به میزان

قبل باید آغاز کرد.

2- در صورتی که فشار خون تغییری نکند، بیمار باید در پوزیشن ترندلنبرگ قرار گیرد.

3- باید 1 - 5/0 میلی گرم سولفات آتروپین را بصورت داخل وریدی تزریق کرد.

4- باید 250 میلی لیتر نرمال سالین داخل وریدی انفوزیون کرد که می توان 125 میلی لیتر آنرا سریع انفوزیون نمود.

5- باید پزشک را از وضعیت بیمار و پاسخ وی به موارد بالا مطلع ساخت.

6- ممکن است 5/0 میلی گرم آتروپین بصورت داخل وریدی هر 5 دقیقه تکرار شود و اگر علائم بیمار باقی ماند تا 2 میلی گرم افزایش یابد.

 

نظر سنجي

  

مشاهده تصاوير پكس

ورود و عضویت

تماس با ما

آدرس: تهران، خيابان شهيد لواساني (فرمانيه ) - نرسيده به چهار راه فرمانیه  - پلاك  20
تلفن :    28152000
Email : این ایمیل آدرس توسط سیستم ضد اسپم محافظت شده است. شما میباید جاوا اسکریپت خود را فعال نمایید